28 Kasım 2025 Cuma
Fakültemiz Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü Dr. Öğretim Üyesi Züleyha Hande AKATA'nın editör kurulunda olduğu yeni çalışması okurla buluşuyor...
Kitabın Önsöz'ünden:
Yapıttan yaşama uzanan göstergebilimsel bir düzlemde İstanbul, insanın üretiminden doğan tüm göstergeleri tekrar tekrar düzenler, dönüştürür ve üretir. Kurgusal düzleminde yeniden kurduğu metinlerde ne başı ne de sonu olan bir anlamsal örüntüler ağı oluşturur. Her dönem, bir öncekini yine yeniden yazar; her yapı, başka bir yapının kaynağı ve sesi olur. Tüm bu anlamlama süreçleri sonunda İstanbul, zamansal bir palimpsest olarak var olur. Bu hem olağanüstü derinliğe ve zenginliğe sahip bir kültürel mirasın hem de bir varlık düşüncesinin göstergesidir. İstanbul, bir anlamda, göstergelerin yaşama dönüştüğü bir kenttir. Çünkü burada gösterge, yalnızca bir temsil değil, yaşamın ta kendisidir. Kentin varoluşu sürekli olarak yeniden yazılan bir metin gibidir, devingen ve sonsuz bir anlam alanıdır. Bu yüzden İstanbul’u anlamak, yalnızca parke taşlı sokaklarında yürümek, tarihinin sessiz çığlığına kulak kabartmak ya da her dönemin izlerini dokusunda taşıyan yapılara bakmak değil; her koşulda anlamın varlık içinde nasıl şekillendiğini sezmek demektir. Bu kentte yaşam, bir yapıttan farklı değildir; çünkü yaşamın kendisi, göstergeler aracılığıyla okunabilir bir biçime dönüşür. Bu bağlamda İstanbul’u bir göstergeler imparatorluğu olarak anmak, onun doğası gereğidir.Sonuçta Göstergebilim: Yapıttan Yaşama Göstergelerle İstanbul sadece bir kent çözümlemesi değil, bir varlık yorumudur. Onu okumak demek, yalnızca bir kültürü değil, insanın ve kentin anlam üretme edimini -yani yaşamın kendisini okumak demektir. İstanbul’un göstergelerini sistemli bir düşünme modeliyle ele alan alanlar arası bir çalışmaya duyulan ihtiyaç, hem kente ilişkin anlatıların yeniden değerlendirilmesi hem de bu anlatıların ardındaki toplumsal anlamların çözümlenmesi gerekliliğinden doğmuştur…
Kitabın Önsöz'ünden:
Yapıttan yaşama uzanan göstergebilimsel bir düzlemde İstanbul, insanın üretiminden doğan tüm göstergeleri tekrar tekrar düzenler, dönüştürür ve üretir. Kurgusal düzleminde yeniden kurduğu metinlerde ne başı ne de sonu olan bir anlamsal örüntüler ağı oluşturur. Her dönem, bir öncekini yine yeniden yazar; her yapı, başka bir yapının kaynağı ve sesi olur. Tüm bu anlamlama süreçleri sonunda İstanbul, zamansal bir palimpsest olarak var olur. Bu hem olağanüstü derinliğe ve zenginliğe sahip bir kültürel mirasın hem de bir varlık düşüncesinin göstergesidir. İstanbul, bir anlamda, göstergelerin yaşama dönüştüğü bir kenttir. Çünkü burada gösterge, yalnızca bir temsil değil, yaşamın ta kendisidir. Kentin varoluşu sürekli olarak yeniden yazılan bir metin gibidir, devingen ve sonsuz bir anlam alanıdır. Bu yüzden İstanbul’u anlamak, yalnızca parke taşlı sokaklarında yürümek, tarihinin sessiz çığlığına kulak kabartmak ya da her dönemin izlerini dokusunda taşıyan yapılara bakmak değil; her koşulda anlamın varlık içinde nasıl şekillendiğini sezmek demektir. Bu kentte yaşam, bir yapıttan farklı değildir; çünkü yaşamın kendisi, göstergeler aracılığıyla okunabilir bir biçime dönüşür. Bu bağlamda İstanbul’u bir göstergeler imparatorluğu olarak anmak, onun doğası gereğidir.Sonuçta Göstergebilim: Yapıttan Yaşama Göstergelerle İstanbul sadece bir kent çözümlemesi değil, bir varlık yorumudur. Onu okumak demek, yalnızca bir kültürü değil, insanın ve kentin anlam üretme edimini -yani yaşamın kendisini okumak demektir. İstanbul’un göstergelerini sistemli bir düşünme modeliyle ele alan alanlar arası bir çalışmaya duyulan ihtiyaç, hem kente ilişkin anlatıların yeniden değerlendirilmesi hem de bu anlatıların ardındaki toplumsal anlamların çözümlenmesi gerekliliğinden doğmuştur…
